Welbeschouwd is de schepping vooral een kwestie van differentiatie en specialisatie. Eerst worden hemel en aarde gescheiden, dan licht en duister, vervolgens water en land, en vanaf dat moment is er geen houden meer aan. Continenten splitsen zich op in landen, primaten worden apen en mensen, en kunst valt uiteen in kunsten, en ook die houden niet op zich te delen en te vertakken. Muziek? Zeker, maar wat voor muziek? Ooit had je de eenvoudige verdeling in U van Unterhaltung en E van Ernst, zoals de Duitsers dat noemen, nu heb je een oneindige hoeveelheid genres, subgenres en andere hobby’s.

Wordt het niet eens tijd om – wat met een romantisch woord heet – de Gemeenschap der Kunsten in ere te herstellen? Om grenzen te slechten, bruggen te slaan, tunnels te graven? Zang & dans, woord & gebaar, oog & oor? Nee, geen Gesamtkunstwerk, want dat woord walmt te veel. Inclusieve kunst klinkt te nadrukkelijk naar de jaren zestig. Interdisciplinariteit dan? Toch meer een braaf etiket voor subsidieaanvragen en beleidsplannen.

Dus: niet bang zijn en afwachten waar het schip strandt. Dat deden het Rosa Ensemble en het videocollectief 331/3, toen ze samen (en ook weer niet samen) de voorstelling Soselo in Siberia maakten. Oogmensen en oormensen zaten elkaar danig in de weg maar sprongen vervolgens over hun schaduw heen. Zo brachten ze uiteindelijk iets tot stand dat tegelij- kertijd meer en minder is dan de som der delen. Lees er Charlie Crooijmans maar op na in ‘Soselo in Siberia, een muziektheatraal universum’.