Bij ieder nieuw Bosch Requiem dringen zich naast de muziek altijd de beelden van Jheronimus Bosch op: de beelden van het paradijs, de hel. Die zijn dermate krachtig dat je je die gewoon voor de geest kunt halen. Wanneer je dan weer eens voor het schilderij staat, stel je vast dat het opgeroepen beeld het werk tekort heeft gedaan: er zijn zoveel details te zien. Maar tijdens de uitvoering van elk Bosch Requiem ligt het primaat bij de muziek. Die eerste kennismaking met een nieuw werk, dat zich als een luisterbeeld in je herinnering gaat nestelen. Naluisteren van een opname of een volgende uitvoering bijwonen geeft verdieping, er tonen zich steeds weer nieuwe elementen.

Nu is er dan een Bosch Requiem van Aart Strootman met een libretto van Jan Rot, Laatste Woorden. We maken er nu kennis mee, het beeld van de schrijver doemt op. De herinnering aan de gebeurtenis gaat in ons een beeld vormen. De tekst bestaat, is terug te lezen en terug te luisteren. En met het herlezen zal keer op keer een ander beeld tevoorschijn komen, omdat ons oog steeds zal blijven vallen op andere details.
Zolang we het blijven herlezen en beluisteren is over Laatste Woorden het laatste woord nog niet gezegd. Zo houden we het levend.

’s-Hertogenbosch, 2022