De partituur van Kranz (2005), voor piano en strijkkwartet, begint met een kort voorwoord waarin de componist zijn interesse in ‘found mathematical objects’ kenbaar maakt: ‘Een tijdje terug raakte ik gefascineerd door de wiskundige beschrijving van plantenstructuren. De organische ontwikke- ling en de self-similarity van plantenvormen leken me zonder meer te vertalen naar muziek.’ Ook zonder die uitleg laat Kranz zich beluisteren als een gestaag vertakkend klankwoud van de knoestigste soort. Onbuigzaam, luid en oorsplijtend dissonant.

Dan Here Comes Everybody (2017), een bruisend juichstuk voor orkest, waarin puntige strijkersmotieven in groepjes van twee dan wel drie tellen over een energieke puls van marimba’s en vibrafoons stuiteren. Stap voor stap wordt de muzikale dollemansrit vakkundig opgepookt door toevoeging van tetterend koper, om na een onverwachte mineurwending frontaal stuk te slaan op een lyrisch middendeel. Golvend hout. Hymnische lijnen in violen, hoorns en altsax. ‘Ecstatic and steady’, staat er boven de partituur. Een understatement.